Rozdział 1 ~ Nie każdy dzień wiąże ze sobą nową historię.

Siedziałam w dormitorium. Patrzyłam gdzieś w okno myśląc o ojcu. Wciąż czekałam na jego odpowiedź. Po policzku spłynęła mi pierwsza łza. Potem druga, trzeciaAle na tym się skończyło. Przecież ten dzień nie różnił się od innych. Jak co dzień wyczekiwałam jego odpowiedzi. W ostatnim czasie nie mogłam się jej doczekać. Fakt, że śmierciożercy pałętali się po Hogwarcie dodatkowo mnie przygnębiał. W szafce był schowany jego ostatni list. Z dopiskiem na końcu „Nie martw się o mnie. Ważne, abyś ty była bezpieczna. Kocham Cię”. Zawsze wspominając te słowa robiło mi się ciepło na sercu i zaczynałam płakać. Ale cóż. Pospiesznie wstałam wyrywając się z zamyśleń i powędrowałam na śniadanie. Tuż przed salą stał Dracon Malfoy ze swoją bandą.




-Proszę, proszę kogo my tu mamy? Panna Lovegood pałęta się całkiem sama? A gdzie reszta twojego towarzystwa? – zapytał Malfoy z szyderczym uśmiechem.




-Nie twoja sprawa. – mruknęłam próbując przejść do sali. Chłopak zastawiał jej drogę.




-A co z twoim ojcem? Jak się

miewa? – dodał.




Nawet nie wiedział, że rozpętał właśnie burzę. Akurat teraz, kiedy tak brakowało mi ojca on nie miał skrupułów by się z niego naśmiewać.




-Zejdź mi z drogi! – wrzasnęłam.




-Bo co mi zrobisz? – zaśmiał się. – Smarkula umie się bronić?




-A jak tam twój ojciec, co? W Azkabanie pewnie mnóstwo zabawy. – stwierdziłam z nieszczerym uśmieszkiem.




Wiedziałam, że sama przegięłam. Draco wyciągnął różdżkę. Ja również. Ale… była cisza. Nie wypowiedział zaklęcia.




-Zejdź mi z oczu. – warknął.




Mogłam spokojnie przedostać się do sali. Usiadłam. Weszło akurat kilku uczniów, w tym Ślizgoni. Malfoy rzucił mi mordercze spojrzenie po czym usiadł koło Pancy.




Prędko zjadłam swój budyń i pognałam do dormitorium. Pierwszą lekcją jest wróżbiarstwo. Mimo to jeszcze pozostało mi trochę czasu. Mogłam je spędzić z Ginny i Nevill’em, albo iść do testali. Jako, że nie wzięłam ze śniadania niczego do jedzenia dla tych stworzeń wybrałam towarzystwo przyjaciół. Nie wiedziałam tylko gdzie są. Do ich dormitoriów nie znałam hasła, więc niewiele mi to mogło dać. Uznałam, że spróbuję przespacerować się po korytarzu. Może się na nich natknę?




Jak na własnego pecha nigdzie ich nie było. Za to znalazła się Pansy Parkinson.




-Lovegood. – mruknęła gniewnie.




-Parkinson. – odrzekłam tym samym tonem.




-Radzę ci trzymać się swojego nosa. Nie zadzieraj z nami. – stwierdziła z wyższością.




-Dziękuję za radę. Z pewnością skorzystam. – odpowiedziałam bez wyrazu twarzy. Chciałam jedynie nie mieć jej już dłużej przed sobą.




-A i pamiętaj… – przybliżyła się do mnie mówiąc coraz ciszej – Draco jest mój.




Zmarszczyłam brwi.




-A co mnie obchodzi Draco? – zapytałam nie kryjąc zdziwienia.




-To tak na przyszłość. Nie chcę byś się do niego kleiła. Znam parę zaklęć, którym szybko ukrócę twoje zaloty. – groziła ironicznie.




-Najpierw muszą być zaloty, a o to się nie martw. Nie pałam uczuciem do Ślizgona. – stwierdziłam sucho i poszłam w stronę Wielkiej Sali.




Nie było ich, więc została mi jeszcze druga opcja. Zabrałam trochę mięsa i szłam powoli do Zakazanego lasu.




Pogoda była piękna. Jeżeli ktoś lubi jesień. Ja bardzo. Krople deszczu upadające na moje ramiona zdawały się przytulać każdą część mojego ciała. Uwielbiałam deszcz. Przykrywał łzy. Nie płakałam, ale wiedziałam, że prędzej czy później to zrobię. Wkraczając do lasu przestałam je czuć. Krople przestawały padać, chroniły mnie teraz warstwy drzew. Mimo że byłam mokra i w ogóle było mi zimno patrzyłam optymistycznie w przyszłość. Usiadłam na kamieniu. Już po chwili pojawił się przywódca testali. Dałam mu trochę mięsa, pogłaskałam po pysku. Były taki delikatny. Uśmiechnęłam się do niego delikatnie. Po chwili zaczęły się pojawiać pozostali. Nakarmiłam stworzenia po czym podeszłam do przywódcy i wciąż go gładząc po pysku powoli go dosiadałam. Nie chciałam mówić, gdzie ma lecieć. To miał być jego lot. Chyba zrozumiał moje intencje bo już po chwili szybował w powietrzu. Uwielbiałam te loty. Chociaż na chwilę potrafiłam zapomnieć o przykrych chwilach, schować różdżkę i błądzić po deszczowym niebie. Stworzenie zdawało się wylecieć poza chmury, ale nie chciałam tego. Krople sprawiały, że moje włosy stawały się ciężkie i jakoś łatwo było mi się rozmarzyć. Lądował w okolicy Hogwardu, już z oddali widziałam kilkoro uczniów spoglądających na mnie ze zdumieniem. Byli tam między innymi Ginny, Nevill, Pansy czy Dracon. Ale nie obchodziło mnie ich zdanie. Zeszłam powoli z testala głaszcząc go po pysku.




-Wrócę – szepnęłam.




Pierwszą z bliska zobaczyłam Ginny.




-Ty jesteś nienormalna? Mogłaś spaść?! – naskoczyła na mnie.




Uśmiechnęłam się w odpowiedzi.




-To było cudowne. Szybować wokół chmur na takim stworzeniu – coś pięknego.




Przyjaciółka poklepała się po czole.




-Choć, mamy razem wróżbiarstwo. – stwierdziła i pociągnęła mnie na lewą dłoń.